Głupawka

Mirona wyglądała jak szafa trójka i na dodatek uważała się za najmądrzejszą. Wszystko i wszystkich bez przerwy krytykowała. Ciężar jej ciała w żadnym momencie nie odpowiadał jej myśli i poglądów

Najczęściej wszelkie przeszkody w swej pracy umysłowej kwitowała jednym przedziwnym słowem: „głupawka”. I mówiła to z taką pychą i pogardą, że strach było słuchać. Co to dużo mówić. Bali się po prostu, chociaż wstyd to przyznać…

- Mam wszystko, jestem niczym - śpiewał na estradzie młodych chłopak.

- Głupawka - kwitowała ten występ Mirona.

- Fantazja winna być bez granic z zapałem odkrywcy.

- Głupawka - już wiemy, kto to powiedział.

- Filozofowie to przede wszystkim walka z własną głupotą - rzekł profesor.

- Głupawka…!

- W Warszawie powinni powołać Ministerstwo Przyszłości, abyśmy godnie kroczyli nowym tysiącleciem.

- Głupawka…!

- Worek nocy pełen był gwiazd, które są bogactwem nieba - czytał ze wzruszeniem stary poeta.

- Głupawka! - prychała Mirona jak gruba kocica.

- Najgorzej jest, jak ktoś pielęgnuje całymi latami nienawiść.

- Głupawka…!

Gruba Mirona mogłaby się nazywać Głupawka, ale nikt nie śmiał tak się do niej zwrócić. Bano się jej chyba. A może jej pięciu kotów. Też tłustych, leniwych, prężących grzbiety za szybą okna pokoju Mirony. Ona była ich sługą. Karmiła, kąpała w kocich szamponach, szyła im kaftaniki, albo zamawiała u Pitrasińkiej, która umiała wszystko zrobić z włóczki na drutach.

I co się okazało? Właśnie ona pierwsza odważyła się powiedzieć Mironie:

- Te pani koty, to… to głupawka! Tyle kotów chować, a niektórzy ludzie nie mają co włożyć do garnka.

Mirona zaniemówiła. Na złość wszystkim sprowadziła dwa nowe koty. Miała już ich teraz siedem.