Sine arma

Sine arma

Niedziela, 27 lutego 2022 roku. Telewizja, radio i Internet nieustannie donoszą o kolejnym dniu inwazji wojsk Władimira Putina na Ukrainę. Piszę: „wojsk Putina”, albowiem żywię nadzieję, że w ojczyźnie Michaiła Bułhakowa oraz Aleksandra Sołżenicyna aktywni są i będą jawni oponenci obecnego mieszkańca Kremla. Oponenci, którzy powiedzą głośno: NIE dla wojny, NIE dla Putina, NIE dla powrotu Związku Sowieckiego. Oby ich wspólny głos przyniósł wymierne efekty.

Około godziny 10:30 wkładam do plecaka niewielki aparat fotograficzny, po czym wyruszam do centrum Krakowa. Nie ma korków, szybko znajduję też wolne miejsce do parkowania. Słońce raz za razem wychyla się zza chmur. Niebo ma lazurowy odcień, w Parku Krakowskim dostrzegam przebiśniegi i krokusy... Ale na słońcu kładzie się cień...

Około godziny 11:20 docieram pod Konsulat Generalny Federacji Rosyjskiej na Placu Biskupim. Wśród protestujących spotykam małżeństwo z nastoletnią córką. Mają ze sobą kartony z napisami: „Wolna Ukraina” oraz (co najważniejsze!) gorące serca.

- To nasza rodzinna wojna z Putinem – mówi mężczyzna. – Przychodzimy tutaj codziennie, żeby wyrażać swój sprzeciw względem poczynań tego człowieka. Drzewo rosnące vis-a-vis placówki dyplomatycznej „zakwitło” w tym roku bardzo wcześnie. Wiszą na nim sporych rozmiarów karykatury mieszkańca Kremla oraz obwieszczenia o pomocy uchodźcom wojennym (tych ogłoszeń i karykatur z dnia na dzień będzie coraz więcej). Podobny zestaw prac znajduje się na ustawionej opodal ławce. Wyobraźnia autorów nie zna granic, lecz okna ambasady zdają się tego nie widzieć.

Idę dalej. Zatrzymuję się na moment przy witrynie antykwariatu na ul. Sławkowskiej. Gablotka wypełniona została książkami poświęconymi historii i kulturze Ukrainy – dawnymi oraz najnowszymi. Są też te badające relacje pomiędzy naszymi narodami w XVII i XX wieku. Idę dalej.

Tuż przed godziną 12:00 docieram pod pomnik Adama Mickiewicza. Tu protest zorganizowali Białorusini. Monument Wieszcza otoczony jest biało-czerwono-białymi flagami. Przybyło sporo ludzi, zatem z trudem przeciskam się do przodu. Dużo flag, dużo transparentów. Wszystkie wyrażają sprzeciw wobec wojny oraz solidarność z narodem ukraińskim. Część haseł napisano cyrylicą, pojawiają się też napisy w języku polskim i angielskim. „Trzeba powstrzymać dalszy rozlew krwi” – mówi do mikrofonu jedna z organizatorek protestu. „My, wolni Białorusini, jesteśmy z wami!”. Gdy w samo południe z Wieży Mariackiej rozbrzmiewa hejnał, na moment zrywa się silniejszy wiatr, a słońce pokrywają chmury. Flagi łopocą coraz mocniej i coraz głośniej. Przez ich szum przebija się odgłos melodii, która towarzyszy Polakom od wieków. Idę dalej.

Pod Wieżą Ratuszową, gdzie ma odbywać się główny protest, zastaję tłum osób. Organizatorzy przez megafon proszą, aby ustawiać się wzdłuż Sukiennic. Zgromadzeni mają utworzyć Łańcuch Solidarności z Ukrainą. Pojawiają się flagi Polski, Ukrainy i Wolnej Białorusi (herb Pogoń), w niebo wzlatują niebiesko-żółte baloniki. A wszystko to odbywa się w samym sercu Krakowa – w centrum dawnej stolicy wielonarodowej Rzeczypospolitej...

Wracam do domu, przeglądam fotografie. Dopiero teraz dostrzegam w tłumie twarze znajomych i przyjaciół. Na jednym ze zdjęć rozpoznaję Jerzego Fedirkę – myślenickiego artystę i organizatora życia kulturalnego, na innym – Radosława Krzyżowskiego, aktora ze Starego Teatru. Kraków łączy – Polskę oraz Europę. Wysyła też w świat wyraźny sygnał, że mieszkańcy starego kontynentu, okrutnie doświadczeni przez wydarzenia z ubiegłego stulecia, nie chcą przeżywać na nowo błędów i obłędów polityków, którym śni się władza absolutna. I że nie pozwolą im po nią sięgnąć...

Kiedy piszę te słowa, wojna na Ukrainie trwa nadal. W akcję pomocową włącza się coraz więcej osób, codziennie też na całym świecie (łącznie z Rosją) organizowane są antywojenne demonstracje. Gdybyśmy sercami mogli zwyciężyć – ten konflikt byłby już zakończony. Warto jednak walczyć sine arma, bez broni, albowiem zło najbardziej boi się czystego dobra, tak jak kłamstwo lęka się prawdy.

Tekst i fotografie Marcin Kania