Historia i ziemniaki

Obiekt położony na zalesionym wzgórzu nad rzeką Leksandrówką, wzniesiony przez Jana Kmitę herbu Szreniawa w drugiej połowie XIV w. Po raz pierwszy istnienie zamku poświadczają rachunki żup bocheńskich z 1396 r.

Główna część zamku ma charakter wczesnobarokowy, z widocznymi elementami renesansowymi, zbudowano ją na planie czworoboku, w środku którego znajduje się dziedziniec. Od północno-wschodniej strony dobudowano kaplicę z kryptą grobową Lubomirskich, a od południowo-wschodniej wolno stojącą tzw. Kmitówkę. Budowla otoczona jest fortyfikacjami.

Mało kto wie, że wiśnicki zamek jest związany również z historią kulinarną. Od XVII w. popularne wśród szlachty stało się tzw. zebranie potraw w Compendium kuchmistrza księcia Lubomirskiego Stanisława Czernieckiego spisane na zamku w Wiśniczu i wydane w Krakowie w 1682, które do XIX w. doczekało się dwudziestu wydań. Tutaj również zaczyna się historia ziemniaka na naszych stołach, który pojawił się w Polsce po odsieczy wiedeńskiej w 1683 roku. Wtedy to właśnie cesarz Leopold I podarował królowi Janowi III Sobieskiemu wspomniane ziemniaki wprost z wiedeńskich cesarskich ogrodów, a kuchmistrz Stanisław Czerniecki opracował dla dworu pierwsze potrawy z tertofelli, smażone i pieczone, jak nazywano wówczas kartofle lub ziemniaki.