Za kulisami Polish Art Philharmonic

Najczęściej kojarzymy ich jako elegancko ubranych muzyków grających klasykę i już wydaje się nam, że z tą odzieżową konwencją nie rozstają się nawet, gdy idą na plażę, albo do galerii handlowej. Tym razem zobaczyliśmy ich w nieco luźniejszym wydaniu zarówno muzycznie jak i wizualnie.

Jeśli ktoś w niedzielne słoneczne popołudnie wybrał się na spacer przez park na Zarabiu, to miał szansę na bardzo ciekawe spuentowanie tej przechadzki w sali koncertowej Państwowej Szkoły Muzycznej I stopnia im. Ludomira Różyckiego. Posłuchać Polish Art Philharmonic na koncercie to wielka przyjemność i przywilej zarazem, ale zobaczyć ich na próbie, to już prawdziwa gratka. Ilu z nas uczestniczyło w takim wydarzeniu chociaż raz w życiu, nie licząc tych, którzy zawodowo parają się muzyką symfoniczną? Gratka była tym większa, że nie było w tej próbie żadnej „lipy”, „ściemy” ani „inscenizacji”.

Muzycy pod batutą Maestro Michała Maciaszczyka powtarzali pewne fragmenty utworów wymagające korekt, przerywali, gdy uznali, że zostały już dopracowane i dzielili się uwagami na temat sposobu ich wykonania. Jeśli ktoś oglądał film Andrzeja Wajdy „Dyrygent”, to mógł poczuć tę atmosferę na żywo i w jakości 4D. Polish Art Philharmonic zagrali na tej otwartej próbie całą „Sinfonie Concertante” Wolfganga Amadeusza Mozarta a następnie Uwerturę do „Waldmeister” Johana Straussa syna i VII Symfonie Ludwiga Van Beethovena i te dwa ostatnie dzieła mogliśmy usłyszeć niejako w przekroju co samo w sobie było fascynujące, bo dane nam było usłyszeć nie tylko gotową konstrukcję, ale i poszczególne części w trakcie „montażu”. Kto nie był niech żałuje. Kto był będzie żądał powtórki takiej przygody minimum raz na miesiąc. Otwarta próba była zarazem końcową rozgrzewką przed koncertem Polish Art Philharomonic w Dreźnie.