Kazimierz Lubomirski – Honorowy Obywatel Myślenic (cz. 3)

Akt darowizny nosi datę 5 maja 1925 r. Darowana parcela znajdowała się przy ulicy Jagiellońskiej, przy skrzyżowaniu z ulicą Piłsudskiego.

Na podstawie poniżej cytowanego fragmentu opracowania Tadeusza Ślusarza pt. „Myślenice – ulice starego miasta” można domniemywać, że chodzi tu o miejsce, gdzie obecnie stoi dom oznaczony numerem 6: „(...) ul. Jagiellońska po pierwszej wojnie światowej sięgała tylko do obecnej ul. Świerczewskiego, dalej były pola orne. Stał tu już budynek bursy gimnazjalnej (na parceli podarowanej przez dwór, a więc jakby poza miastem), ...a na końcu ulicy dom mieszkalny budowany przez dyr. Stanisława Pardyaka z 1926 roku. Obok dom drewniany Zieglera, dziś internat żeński. W przedłużeniu tej ulicy uzyskał dyr. Pardyak parcelę od księcia Lubomirskiego pod budowę właściwego gimnazjum, którą rozpoczęto w 1936 r.”

Jak wiadomo – Stanisław Pardyak nie nacieszył się długo wybudowanym na darowanej parceli domem, gdyż zmarł nagle 20 lipca 1926 r. podczas tatrzańskiej wędrówki.

Dowodem troski księcia o rozwój gospodarczy regionu jest objęcie patronatem i osobiste otwarcie wystawy przemysłowej, jaką w 1904 r. zorganizowano w Myślenicach z inicjatywy powstałego rok wcześniej Towarzystwa Pomocy Przemysłowej. Wzięło w niej udział ponad stu wystawców!

Zachowanymi do dziś materialnymi pamiątkami po myślenickich Lubomirskich są „Dworek Dolnowiejski”, w którym mieści się obecnie filia Wojewódzkiej Biblioteki Pedagogicznej, budynek zwany potocznie „Belwederem” (siedziba Starostwa Powiatowego) oraz budynek „Domu Wycieczkowego PTTK” na Zarabiu (zwany dawniej „kurhauzem”). O ich ciekawej historii można się dowiedzieć z powszechnie dostępnych źródeł. Młodszym mieszkańcom naszego miasta warto uświadomić, że Szkołę Podstawową nr 2 wybudowano na terenie byłego folwarku i browaru Lubomirskich, podobnie jak większość budynków zlokalizowanych na terenach położonych na wschód od centrum miasta. Nazywano je dawniej „Pańskie”.

Doceniając wybitne zasługi Kazimierza Lubomirskiego na polu gospodarczym, społecznym, sportowym i służby państwowej Prezydent Rzeczpospolitej Polskiej Ignacy Mościcki w dniu 8.11.1930 r. odznaczył go Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski („Polonia Restituta”). Książę posiadał również 2 odznaczenia francuskie: był Komandorem Legii Honorowej i Komandorem Orderu Zasługi Rolniczej.

Przyznając zatem Kazimierzowi Lubomirskiemu tytuł Zasłużonego dla Gminy Myślenice Rada Miasta podejmie z pewnością trafną decyzję!

Prezentując sylwetkę Kazimierza Lubomirskiego warto przy okazji nadmienić, że zarządzająca po jego śmierci majątkiem wdowa – Teresa Lubomirska kontynuowała chlubną rodową tradycję dobroczynności, czego przykładem jest udzielenie finansowej pomocy w budowie „ochronki” oraz wielokrotne bezpłatne ofiarowanie potrzebującym drewna budowlanego ze swoich lasów (m. in. pogorzelcom z września 1939 r.).Po wojnie wyemigrowała do Brazylii do zamieszkałej tam córki Cecylii de Bourbon – Siciles, gdzie zmarła w 1948 r. Żyjących potomków Kazimierza Lubomirskiego należałoby szukać wśród wnuków jego trzech synów: Henryka (1905-1986), Sebastiana (1908- ?) i Andrzeja (1911-2003). Obecnie tradycyjną charytatywną działalność kontynuuje Fundacja Książąt Lubomirskich, na czele której w bieżącej kadencji (do 2026 r.) stoi Jan Lubomirski.

Kazimierz Pardyak